Over Hindoestaanse Surinamers
“God zij met ons Suriname.“
Ondanks veranderingen in de wereldpolitiek blijft de schaduw van het kolonialisme over de hele wereld bestaan. Suriname werd in 1667 door de Nederlanders gekoloniseerd en bleef onder Nederlandse controle tot het in november 1975 onafhankelijk werd. De jaren als Nederlandse kolonie hadden een soort smeltkroes gecreëerd toen slaven en contractarbeiders uit verschillende hoeken van de wereld werden gehaald. Een van die groepen zijn de Oost-Indiërs of, zoals ze in het Nederlands bekend staan, de Hindoestanen.
Toen de Afrikaanse slavernij in 1863 illegaal werd, kwamen veel Oost-Indische arbeiders vanuit het door de Britten bezette India naar Suriname. Velen vestigden zich in het land en brachten hun gebruiken met zich mee, met name hun wijdverbreide praktijk van het hindoeïsme. In tegenstelling tot hun Britse tegenhangers in Guyana, bemoeiden Nederlandse kolonisten zich niet veel met de praktijk van het hindoeïsme in Suriname. Om deze reden waren de Hindoestanen in staat om hun religie intact te houden en van generatie op generatie door te geven.
De term “Hindoestaans” zoals we die in Nederland gebruiken zegt niets meer over religie maar wordt simpelweg gebruikt om Surinaamse mannen en vrouwen van Indiase afkomst te beschrijven. Desalniettemin blijft het hindoeïsme een zeer belangrijk onderdeel van de Hindoestaanse cultuur, waarbij ongeveer 78% de religie beoefent. In feite zijn het de Hindoestanen die bijna in hun eentje de hindoeïstische bevolking van Nederland vormen. En Rotterdam is daarop geen uitzondering.
Ongeveer 9% van de Rotterdamse bevolking is Surinaams, waardoor ze de titel hebben van de dichtstbevolkte minderheidsgroep van de stad. Het mag dan ook geen verrassing heten dat een meerderheid van de Rotterdamse hindoeïstische bevolking te vinden is binnen de Hindoestanen.
Een dergelijke toewijding aan het hindoeïsme is een belangrijk onderdeel van de onrustige, maar altijd volhardende geschiedenis van het Hindoestaanse volk.